Τη στιγμή που όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, οι Ευρωπαίοι πολίτες, μέσω της πανευρωπαϊκής καμπάνιας συλλογής υπογραφών «Right 2 water» (http://www.right2water.eu/el), προσπαθούν να πείσουν τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης να κλείσουν τα παράθυρα της ιδιωτικοποίησης του νερού στις μεγάλες εταιρείες όπως η Suez, η επίσης γαλλική Veolia και η μεγαλύτερη εταιρεία εμφιάλωσης νερού στον κόσμο, η ελβετική Nestle, και να διακηρύξουν με νόμο ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό και όχι προϊόν προς πώληση.
Σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Κρίτωνα Αρσένη, ο οποίος καλεί την κυβέρνηση να σταματήσει άμεσα τις διαδικασίες, η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι ηιδιωτικοποίηση του νερού βάζει σε κίνδυνο την πρόσβαση των πολιτών σε ένα από τα πιο βασικά αγαθά για την καθημερινή διαβίωση.
Πιο ακριβό...
Όπως λέει, η ιδιωτικοποίηση στη Βρετανία από τη Θάτσερ είχε αποτέλεσμα αύξηση του κόστους του νερού 50% τα πρώτα 4 χρόνια, τριπλασιασμό στις διακοπές υδροδότησης, μείωση της ποιότητας, αύξηση των κρουσμάτων δυσεντερίας και αλλεπάλληλες παραβιάσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Το 2010, ο δήμος του Παρισιού επανέκτησε τη διαχείριση του νερού, που από το 1985 είχαν οι εταιρείες Veolia και Suez, και εξοικονόμησε 35 εκατ. ευρώ το χρόνο, ενώ η τιμή του πόσιμου νερού μειώθηκε κατά 8%.
Την ίδια στιγμή στην Ιταλία το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε παράνομη την ιδιωτικοποίηση του νερού, 40 δήμοι στη Γαλλία, αλλά και στο Βερολίνο και το Μόναχο, επανέκτησαν το νερό, ενώ πρόσφατα στη Βιέννη ο δήμαρχός της προχώρησε στη διενέργεια δημοψηφίσματος, με το 85% των πολιτών να ψηφίζει κατά της ιδιωτικοποίησης.
Σύμφωνα με το συντονιστικό «SOSτε το νερό», αρνητικά παραδείγματα ιδιωτικοποίησης του νερού αποτελούν, επίσης, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, η Χιλή, η Βολιβία, η Αργεντινή, το Μαρόκο, η Νότιος Αφρική, όπου καταγράφηκε πτώση της ασφάλειας και της ποιότητας του νερού, εγκατάλειψη των υποδομών, πολλαπλασιασμός της τιμής και των διακοπών υδροδότησης.
